Step up 2 the streets: flinterdun clichéverhaal

Step up 2 gaat over Andie, die na het overlijden van haar moeder bij een vriendin van haar moeder woont. Ze is al van verschillende scholen afgetrapt, en danst in een streetdance groep ‘The 410’. Als ze met de groep voor de zoveelste keer rottigheid uithaalt, heeft ze het goed verbruid bij haar pleegmoeder. Ze krijgt echter nog één kans. Ze wordt toegelaten bij de Maryland School of Arts, waar ze een klassieke opleiding zal gaan volgen. Ze komt daar de populaire Chase tegen en wordt verliefd. Haar groep ‘The 410’ accepteert niet dat ze naar zo’n rijkeluischool gaat, en ook op haar nieuwe school krijgt ze het moeilijk. Het traditionele rollenconflict.

Step up 2 is de zoveelste dansfilm om op zaterdagavond onderuitgezakt in je bioscoopstoel te bekijken. Het verhaal is filterdun en erg clichématig. Een meisje van de straat, dat op een klassieke dansopleiding terecht komt, en daar allerlei problemen voor haar kiezen krijgt…

Het waarheidsgehalte is ver te zoeken. En het beeld van een dansacademie is in de film geromantiseerd; de klassieke dansopleiding wordt erg duf weggezet. De opleiding is intolerant ten opzichte van andere dansstijlen… die zijn minderwaardig. Ik vind dat compleet achterhaald. Andie gaat het in de film allemaal net iets te gemakkelijk af. Op een dansopleiding moet je knokken en dat mis ik in de film totaal. Natuurlijk ontbreekt in de film de positieve flowerpower-boodschap niet: “Ben altijd jezelf!” Dan komt alles weer goed.

Het is duidelijk dat bij het maken van deze film de dans centraal staat. Dat is te zien in de spectaculaire dansscènes. Die blijven in één stijl en zijn gericht op show. Aangenaam om naar te kijken... met een enorme popcorn voor je neus.

Xandry’s filmrapport:

min 2 spitzen
(op een schaal van min drie spitzen tot plus drie spitzen)

Mensen als kunst

Het is ongewoon druk in De Pont. Beeldend kunstenares Carina Diepens heeft in De Pont een bijzondere expositie. Als je binnenkomt, valt het gelijk op: mensen als kunst. Kletter de Kletter Kling! Metalen emmers worden op een bakstenen grond neergezet. Vier mensen in enorme beige tuinpakken lopen van emmer naar emmer. Ze pakken de emmers en zetten ze op willekeurige plekken in de gang neer. Bezoekers lopen vertwijfeld door het kunstwerk heen, hoe moet je hier op reageren?

Verderop zit een vrouw een jutedoek uit elkaar te pluizen. De orde die het doek aanvankelijk bezat, verstoort ze. Het is een metafoor voor de ‘living sculptures’ in het museum. Door de levende kunstwerken, raken de mensen verward. Ze kijken nieuwsgierig om zich heen, de orde en rust in het museum zijn even verdwenen.

Ten slotte staat er een man in pak, een toezichthouder met een gouden helm op zijn hoofd, in het museum. Hij staat er roerloos, zonder op iets of iemand te reageren. Toch weet ik hem te betrappen… hij kijkt even op z’n horloge.

Carina Diepens, Niet hier / Not here
De Pont museum voor hedendaagse kunst, Tilburg
Living sculptures zijn te zien op de volgende zondagmiddagen: 30 maart, 13 en 27 april van 14.00 uur tot 16.00 uur

http://www.depont.nl/