Het toneel is donker. In de schaduw staat een verlaten grijs bouwwerk. Plotseling vallen onzichtbaar aanwezige dansers op de grond. Stilte. De stilte na een uitbarsting. Voorzichtig begint er een lampje te flikkeren. Een vrouw met een enorme parasol komt op, haar felgekleurde verschijning contrasteert met de omgeving. De dansers die nog altijd roerloos op de grond liggen beginnen te bewegen. Met stuiptrekkingen drijven ze de vrouw tot wanhoop. Met een gejaagde ademhaling en een ongecontroleerde blik lijkt ze te zoeken naar veiligheid en vastigheid.‘Ashes’, een voorstelling van het dansgezelschap Les Ballets C de la B, is een zoektocht. De voorstelling die gedurende Festival Boulevard in Den Bosch te zien is, is vooral een zoektocht naar elkaar. De dansers lijken toenadering te zoeken, maar vinden die niet. In een zoektocht naar geborgenheid, wordt er veel gedanst op en met de grond. Maar ondanks de vaste grond, de dynamische en reikende bewegingen en veelvuldig fysiek contact kunnen de dansers niet verhinderen dat ze elkaar en een punt van veiligheid in de constante chaos mislopen. Of vinden de dansers in de vluchtigheid toch even een moment van berusting, liggend met het hoofd op elkaars schouders?
In de duetten lijkt van genegenheid in ieder geval geen sprake. Door naar elkaar te blazen voorkomen ze dat de ander tegen hen kan aankruipen. De lucht is een metafoor voor de barrière die de dansers niet kunnen overwinnen, maar tegelijkertijd ook zelf creëren. Net zoals een danseres in een spelletje met de simpele woorden ‘Viens!’ en ‘Pas!’ de ander in de macht houdt. Bij ‘Viens!’ komt de danser een stap dichterbij, maar bij ‘Pas!’ moet juist weer een stap terug worden gedaan. Een spel dat leidt tot een kat en muis gevoel. De een probeert de ander te vangen, maar dat kan op het laatste moment steeds plagerig voorkomen worden. Tenslotte is er nog een duo dat letterlijk uit elkaar wordt gehouden door een houten staaf tussen hen in. Hier blijkt toch ruimte voor affectie. De zoektocht is niet alleen een wanhopig zoeken naar vastigheid, waarbij de dansers van te voren al weten dat ze zullen stranden en geen vaste handvatten zullen vinden in de chaos. Een van de dansers loopt als een dronkenman door het gezelschap heen. Met een zekere naïviteit en onschuldigheid loopt hij door de gevaren heen. Een manier van voortbewegen die doet denken aan Charlie Chaplin die, zonder er zich zelf bewust van te zijn, de grootste problemen en gevaren kon veroorzaken in zijn films. De danser ontlokt angstige kreetjes bij het publiek; maar hij is als een kat die altijd op zijn pootjes terecht komt. Uiteindelijk vormt zich een eenheid. De dood van dezelfde danser zorgt voor die eenheid in de groep. Tot… hijzelf weer begint te praten en zegt dat ze zich toch echt met hun eigen dingen moeten gaan bezighouden. Zo glipt de danser toch nog uit de vingers van de groep.
Les Ballets C de la B
Koen Augustijnen, choreografie
Wim Selles, muziekregie, composities van G.F. Händel
Amaryllis Dieltiens en Steve Dugardin, zang
Athanasia Kannellopoulou, Beniamin Boar, Chantal Loïal, Gaël Santisteva, Grégory Edelein, Jakub Truszkowksi, Ligia Manuela Lewis en Sung-Im Her, dansers
Guy Cool, dramaturgie
Jean Bernard Koeman, decorontwerp
Gezien 8 augustus 2009, Theater aan de Parade ‘s Hertogenbosch
In de duetten lijkt van genegenheid in ieder geval geen sprake. Door naar elkaar te blazen voorkomen ze dat de ander tegen hen kan aankruipen. De lucht is een metafoor voor de barrière die de dansers niet kunnen overwinnen, maar tegelijkertijd ook zelf creëren. Net zoals een danseres in een spelletje met de simpele woorden ‘Viens!’ en ‘Pas!’ de ander in de macht houdt. Bij ‘Viens!’ komt de danser een stap dichterbij, maar bij ‘Pas!’ moet juist weer een stap terug worden gedaan. Een spel dat leidt tot een kat en muis gevoel. De een probeert de ander te vangen, maar dat kan op het laatste moment steeds plagerig voorkomen worden. Tenslotte is er nog een duo dat letterlijk uit elkaar wordt gehouden door een houten staaf tussen hen in. Hier blijkt toch ruimte voor affectie. De zoektocht is niet alleen een wanhopig zoeken naar vastigheid, waarbij de dansers van te voren al weten dat ze zullen stranden en geen vaste handvatten zullen vinden in de chaos. Een van de dansers loopt als een dronkenman door het gezelschap heen. Met een zekere naïviteit en onschuldigheid loopt hij door de gevaren heen. Een manier van voortbewegen die doet denken aan Charlie Chaplin die, zonder er zich zelf bewust van te zijn, de grootste problemen en gevaren kon veroorzaken in zijn films. De danser ontlokt angstige kreetjes bij het publiek; maar hij is als een kat die altijd op zijn pootjes terecht komt. Uiteindelijk vormt zich een eenheid. De dood van dezelfde danser zorgt voor die eenheid in de groep. Tot… hijzelf weer begint te praten en zegt dat ze zich toch echt met hun eigen dingen moeten gaan bezighouden. Zo glipt de danser toch nog uit de vingers van de groep.
Les Ballets C de la B
Koen Augustijnen, choreografie
Wim Selles, muziekregie, composities van G.F. Händel
Amaryllis Dieltiens en Steve Dugardin, zang
Athanasia Kannellopoulou, Beniamin Boar, Chantal Loïal, Gaël Santisteva, Grégory Edelein, Jakub Truszkowksi, Ligia Manuela Lewis en Sung-Im Her, dansers
Guy Cool, dramaturgie
Jean Bernard Koeman, decorontwerp
Gezien 8 augustus 2009, Theater aan de Parade ‘s Hertogenbosch
Merce Cunningham bleef tot zijn dood actief en kennis overdragen. 