Ik werd vanochtend wakker en was mezelf kwijt. Een overweldigend gevoel van paniek overspoelt me. Ik zoek naar handelingen: koffie zetten, bed opmaken, banaan eten. Koffie zetten, bed opmaken, banaan eten. Ik pak een boek van Freud. Freud had het antwoord op alles. De intellectuele woordenbrij stroomt langs me, zonder dat ik er iets van begrijp. Het is alsof ik in de spiegel kijk en mezelf niet zie. Ik wil mezelf diep in de ogen kijken en in die ogen vinden wat ik zoek. Ik wil naar mezelf glimlachen, een vriendelijke en bemoedigende glimlach. Ontheemd staar ik naar de kilte. Een onbekende.Toneelteksten schrijven is een heel andere discipline dan journalistiek of verhalen schrijven. Je schrijft de tekst, met het idee in je hoofd, dat het opgevoerd moet worden. Je probeert de regisseur en acteurs een bepaalde richting in te krijgen. Dat ze zelfs zonder regieaanwijzingen precies doen dat wat jij in gedachte hebt. In mijn toneelopleiding kreeg ik de opdracht om binnen een kwartier een performance te maken, geïnspireerd door het schilderij ‘La Reproduction Interdite’ van Rene Magritte. Dat werd een monoloog. Is het gelukt?
