Tijdens het Holland Festival is een ode gebracht aan het legendarische gezelschap ‘Les Ballets Russes’, dat onder leiding van Serge Diaghilev 100 jaar geleden haar eerste voorstelling gaf. Diaghilev was een briljante impresario die grote dansers uit Rusland zoals Nijinksi en Pavolva in het Westen introduceerde. De choreografen, decorontwerpers en componisten die Diaghilev aan zijn gezelschap verbond, prijken in de geschiedenisboeken en spreken nog steeds tot de verbeelding. Dit is ook te zien in de hommage aan het gezelschap door het Nationale Ballet.De eerste choreografie is ‘Les Sylphides’ van Fokine, ingestudeerd door Rachel Beaujean. Uiterst gracieus bewegen de sylphides in witte tutu’s over het podium. Een groot aantal danseressen en één danser zetten niet zozeer een verhaal neer. Het is een ballet zonder een eenduidige plot. Het zet een sfeerbeeld neer. Het ballet heeft een grote dramatische zeggingskracht.
De tweede choreografie is ‘De verloren zoon’ van Balanchine, ingestudeerd door Patricia Neary. Onbesuisd verlaat de zoon zijn ouderlijk huis en trekt de wijde wereld in. Krachtige en roekeloze bewegingen kenmerken de zoon die onbevangen aan een groot avontuur begint. In zijn reis ontmoet hij 9 wezens, hun ongecontroleerde en aardse bewegingen werken op de lachspieren van de toeschouwers. Plotseling staat hij oog in oog met de sirene, met statige bewegingen maakt zij een indrukkende intrede. Verheven en majestueus speelt ze haar spel, ze weet de aardse wezens voor zich te winnen en de zoon wordt beroofd van alles wat hij heeft. Beroofd en ontfutseld sleept de zoon zich weer naar zijn ouderlijk huis met de wijze en goedaardige vader. Daar geeft de zoon zich vol overgave aan zijn lang verloren vader. Hij wordt beschermend ingesloten in de warme cape van zijn vader. Hartverwarmend!
De derde choreografie ‘Sherezade’ is een nieuwe choreografie van de Poolse choreograaf Krzysztof Pastor. De overtuiging van de choreograaf is dat het verhaal van ‘Sheherezade’ altijd een product is geweest van de fascinatie voor het Oriëntaalse. Het werd altijd gezien als iets zwoels. Nu komt de cultuur veel dichterbij; we hebben een heel andere kijk op het Oriëntaalse. De ‘Sherezade’ van Pastor is een hedendaagse benadering die verwijst naar de politieke en sociale werkelijkheid. Het doel van de choreograaf is een sfeer neer te zetten door middel van associaties. Een sfeer meer dan een duidelijk verhaal. Dat is de choreograaf zeker gelukt. Maar helaas: aan samenhang mist het in de voorstelling. Fragmentarisch zijn de videobeelden, de operazangeres en de verschillende dansers bij elkaar gevoegd. Het is niet één geheel en zo komt de choreografie niet goed uit de verf. In een bombardement van theatrale middelen verzinkt de toeschouwer in een overvloed aan elementen die niet op elkaar aansluiten. De toeschouwer blijft met veel vragen: waarom zijn bepaalde keuzes gemaakt, wat betekenen deze keuzes?Het Nationale Ballet
Gezien 20 juni, Het Muziektheater, Amsterdam
Muziek Holland Symfonia onder leiding van Otto Tausk
Foto’s Angela Sterling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten