Zangeres Wende Snijders ’speelt’ met het publiek en heeft ontzettend veel charisma. Afgelopen zaterdag zag ik de theatershow ‘Wende’. Als ze zingt lijkt de tekst en de invulling op het moment vanzelf te ontstaan: spontaan en eerlijk.Edith Piaf is één van de Franse helden van Wende Snijders (“die stem en die performance!”)
Wendes internationale debuut was in 2003 op een rondvaartboot met een snel geregelde saxofonist (“er waren geloof ik drie mensen op die rondvaartboot, en ze keken me aan alsof ze een koe zagen tapdansen”)
Parijs is de plaats waar Wende in Frankrijk naar verbannen mag worden (“maar dan wel naar de wijken waar het ’s ochtends naar espresso en parfum ruikt”)
De melodie van het Frans is haar grootste liefde (“de zachtheid en de hardheid, in het Frans kun je vuur spuwen en strelen”)
Wende lijkt al lang niet meer op ‘de koe die tapdanst in een rondvaartboot’, de hele zaal is verliefd op haar. Haar Franse chansons ‘spuwen vuur en strelen’, en écht niet alleen door de Franse taal, maar vooral Wende zelf spuwt vuur, en kan met het zelfde gemak het publiek verwennen met haar strelende stem. Na een staande ovatie, trakteert Wende de zaal nog op twee liedjes. Gelukzalig zakt het publiek weer terug in de stoelen. Ook ik zou het niet erg vinden om naar Parijs verbannen te worden. Naar een Parijse bar waarin de barman en bouwvakkers, vlak voor hun werk, het nieuws uit de krant heftig bediscussiëren onder het genot van een kopje espresso.
In het tijdschrift ‘Leven in Frankrijk’ staat een interview met Wende Snijders. Ze is zangeres en studeerde aan de kleinkunstacademie van Amsterdam. Cursief vier sfeerimpressies uit het interview.
Website: http://www.wende.nu/
Een energiespetterende voorstelling van T.R.A.S.H. In dit deel dansen vier karakteristieke dansers een voorstelling met een explosieve hoeveelheid aan energie, een celliste aan de zijkant van het podium zorgt voor balans in de voorstelling door rustige muziek te spelen. In dit deel wordt heel wat afgeschreeuwd en gevaarlijke toeren uitgehaald.
Als we een uur later de grote zaal van het theater binnen lopen voor ‘Sinfonia Eroïca’ is het net of het decor nog niet is opgezet. Er hangt een kabelbaan, er liggen kledingstukken her en der verspreid over het toneel en ongebruikte stoelen voor in de zaal staan tegen de achterkant van het toneel. De voorstelling heeft de sfeer van een repetitie, momenten van dans en niet-dans worden afgewisseld en ook de formaties waarin de dansers dansen veranderen voordurend. Een betere uitleg nog voor de sfeer is dat van een spel, eerlijk, spontaan en vrolijk. Het was iets wat ik allerminst had verwacht, maar het zorgt voor een verrassende en uitbundige voorstelling! De muziek die klinkt is een combinatie van twee klassieke muziekstukken: de derde symfonie van Beethoven (Eroïca) en Mozarts opera Bastien und Bastienne. De voorstelling gaat vooral over de liefde. Ontmoetingen zijn intens en vluchtig: een spel van aantrekken en afstoten. En als spectaculaire afsluiting een spetterend waterballet.
Maar toch ga je gaandeweg door het boek van hem houden: hij is onuitstaanbaar maar tegelijkertijd heel aardig, soms lijkt hij zelfs onzeker. Rudi van Dantzig schrijft, dat Noerejev niet net zo depressief of teneer geslagen kon zijn als andere dansers omdat hij onder zijn niveau had gepresteerd. Maar aan het einde van het boek als een veel jongere danser met logischerwijs veel meer kracht voor hogere sprongen en meer pirouettes naast Noerejev danst, zegt Noerejev dat dat niet betekent dat hij een betere danser is. Het is ontroerend: Noerejev wás vroeger die danser, geprezen door zijn technische hoogstandjes en hoge sprongen. Hij wordt in de strijd verslagen door een jongere danser. Het is pijnlijk te lezen, hij is voor mij een held geworden. Niet door de technische hoogstandjes of het prachtige dansen, maar door de figuur zelf. Met zijn onmeetbare discipline en wilskracht heeft hij avond aan avond gedanst. Hij was een ster in zijn vak maar tegelijkertijd een hel om mee te werken. Hij was een lieve rotzak.
